donderdag 7 maart 2019

wat gaat het nieuwe jaar ons brengen?

Een hele tijd geleden schreef ik over mijn nieuwe baan. Wat eerst voor maar 2 maanden zou zijn, is nu al 10 maanden mijn baan.
Vorig jaar november raakte mijn man na 5,5 jaar zijn baan kwijt. Zijn werkgever bood hem geen vast contract aan, maar hij moest er een half jaar tussenuit en mag in mei dit jaar weer terugkomen.
Inmiddels heeft hij een leuke baan gevonden in onze eigen woonplaats, waarbij hij fijn in dagdienst werkt en elke dag om 4 uur thuis is. Natuurlijk scheelt het maandelijks een paar honderd euro aan inkomen, maar het levert ook zoveel op. Hij gaat, net als ik, dagelijks op de fiets. We maken hierdoor zeer weinig gebruik van onze auto. Behalve voor de boodschappen en uitstapjes gebruiken we hem bijna niet. Hierdoor heft het geld wat hij minder verdiend aan inkomsten elkaar bijna op doordat we zeer weinig uitgeven aan benzine voor de auto.


Vorig jaar hoorde ik per toeval, een onbekende vertelde dit tijdens mijn werk. Dat mijn vader al 1 jaar was opgenomen op een gesloten afdeling van een verpleeghuis ivm dementie. Ik, als enige dochter wist van niets en ook de rest van zijn familie wist van niets. Het blijkt allemaal te zijn geregeld door zijn ex-vrouw. En doordat zij als contactpersoon rechten heeft, heb je als kind geen poot om op te staan.
Mijn vader is op dit moment heel erg slecht. Hij herkent ons niet. Soms bij vlagen heeft hij een helder moment en is dan zeer emotioneel. Er is geen normaal gesprek mee te voeren, dus antwoorden op mijn vragen die ik al jaren heb krijg ik niet. Als we op bezoek zijn valt me dit zeer zwaar. De laatste keer dat we hem hebben gezien was onze zoon 5 en die is inmiddels al 10. Mijn vader was toen een stevige kerel, tatoeages en sportte dagelijks. Nu is hier niets mee van over. Hij is heel mager, hij is zo krom dat hij met zijn neus bijna de grond kan raken. Dit was heel zwaar om hem zo te zien aftakelen.
We gaan wekelijks op bezoek, maar ik merk dat ik dit meer voor hem doe, ook al heeft hij er geen besef van dat we komen, dan voor mezelf. Nadien ben ik echt helemaal gesloopt.
Ik hoorde van de verpleging dat zijn ex vrouw dagelijks komt, maar mij, als dochter, en zijn familie in een flink kwaad daglicht heeft gezet. Ik sluit me daar dan maar voor af. Wij komen alleen als zijn ex vrouw er niet is. Laatst kwamen we haar toevallig tegen. Wij zaten met mijn vader in de huiskamer. We hadden hem wat zoute haringen meegenomen van zijn vroeger zo favoriete visboer en hij zat daarvan te smikkelen. Komt zijn ex vrouw binnen, schrikt dat wij daar zitten en trekt hem zo bij ons weg. En ze gaan lopen over de gang. Wij hebben onze spullen gepakt en zijn weggegaan. Ze ziet ons lopen en weg krijgen een hele scheld kanonnen achter ons aan.
Hoe het dit jaar gaat lopen met mijn vader heb ik echt geen idee van. Hij is nu 66. Mbt zijn gezondheid mogen ze helemaal niets zeggen omdat ik geen 'contactpersoon" ben. De enige manier om dat wel te worden is zijn ex vrouw voor de rechter te dagen en het aan te vechten. Wij hebben onszelf afgevraagd wat mijn vader daar verder aan heeft als wij dat gaan doen. Eigenlijk helemaal niets. En we hebben besloten om het maar zo te laten. We gaan wekelijks (soms meerder keren per week) op bezoek om hem te laten voelen dat we er wel voor hem zijn.


Na onze vakantie naar Frankrijk in augustus vorig jaar zat ik echt niet lekker in mijn vel. Ik voelde me vooral somber en vroeg me af of dit het leven was wat ik nog jaren zo wilde, Het antwoord van mijn kant was heel duidelijk, nee. Ik voelde me niet mezelf en was totaal niet gelukkig thuis.  Het ging echt niet goed tussen mijn man en mij en ik en zowel mijn man kon de vinger er niet op leggen waar dat nu door kwam. We hebben het zelfs gehad over scheiden. Ik was niet gelukkig en hij niet gelukkig doordat ik zo ongelukkig was. Volg je het nog ;)
Ik ging hierdoor 40 uur werken en ging nog meer sporten (4x per week) om maar niet thuis te hoeven zijn.
Met de kerstdagen had ik 2 weken vrij. Vlak voor de kerstdagen werd ik middenin de nacht wakker (zoals wel vaker die periode) en voelde onderop mijn buik, onder mijn navel, aan de zijkant, een hele grote bult. Ik schrok ervan, ik drukte erop maar het deed niet pijn. Gelijk ging het ergste door mijn gedachten. Ik dacht eraan dat ik al een paar dagen niet naar het toilet was geweest en weet dan maar aan obstipatie. Met die gedachte ben ik weer in slaap gevallen. Toen ik wakker werd ben ik gelijk aan mijn buik gaan voelen en gelukkig de bult was nog niet weg maar wel minder. Ohh gelukkig dan is het vast obstipatie geweest.
Ik vertelde mijn man van mijn 'avontuur' in de nacht. Hij ook voelen. Hij opperde dat het misschien toch beter zou zijn om de dokter te bellen. Ik ben geen fan van een dokter en dacht dat we dat nog altijd konden doen. Ik wilde eerst wat dingen uitsluiten. Eerst maar eens naar de toilet.. Hmm na het toiletbezoek voelde ik het nog. Ik had nog in de verbanddoos een zwangerschapstest liggen, deze was weliswaar al 11 jaar oud, maar toch maar proberen. Hier zou immers toch helemaal niets uitkomen want ik was 3 weken ervoor nog ongesteld geweest en ik slikte immers al 10 jaar keurig de pil.
Groot was dan ook de schok toen de zwangerschapstest binnen 10 seconden al positief uitviel. Hmm dat ligt vast aan de houdbaarheid van die testen. Gelijk maar naar de drogist gegaan en nog een test halen. Ook deze binnen een aantal seconden zo positief als het maar kon.
Toch maar de huisarts bellen, want dit klopt niet. De assistente bleef maar doorgaan over een zwangerschap en feliciteerde me. Uhhhh leuk hoor, maar ik kan niet zwanger zijn. want ongesteld en pilgebruik en heb nergens last van en ik ben niet misselijk en moe en....
Ze vertelde dat ik toch de verloskundige moest bellen. Oke dan doen we dat. Nog steeds niet geloven dat ik zwanger kan zijn. Ik kon dezelfde dag nog terecht en haar vertelde ik mijn verhaal.
Dan moesten we maar eerst beginnen met een echo om te kijken of het inderdaad zo is dat ik zwanger was. Ze zette het echo apparaat op mijn buik en ja hoor daar zwaaide iemand... het kindje was inmiddels al zo groot dat ze het bijna niet op 1 beeld kreeg.
Toen is het balletje gaan rollen en moest ik binnen een paar dagen naar het ziekenhuis voor een termijnecho. Bleek ik 19 weken zwanger te zijn en al die tijd niets te hebben geweten. Lichamelijk had ik dan ook helemaal geen klachten, behalve dat het afvallen niet zo makkelijk meer ging, maar als je meer dan 30 kilo bent afgevallen is dat heel normaal.
Mijn somberheid en ongelukkigheid bleek van mijn zwangerschap te komen.
Nu we weten waar mijn ongelukkigheid vandaan kwam gaat het weer heel erg goed tussen mijn man en mij. En viel opeens alles op zijn plek.
Ik ben nu 29 weken zwanger en nog steeds is het soms moeilijk te bevatten wat ons overkomen is. Zoon is nu 10 jaar en ivm zijn medische geschiedenis waren we er eigenlijk wel over uit dat het bij 1 kind zou blijven. We waren er dan ook totaal niet mee bezig. En nu opeens is dit wondertje onderweg. Zo zien wij dit cadeautje echt, als een klein wonder.


Tot nu toe gaat alles prima. Met de kleine gaat alles goed en met mij ook. Ik heb nog steeds geen last van klachten, behalve dat het nu toch iets zwaarder wordt. Ik werk nog steeds 32 uur per week. sport nog 1 a 2x per week en voel me heel erg goed.
Ivm een keizersnede halen ze het kindje met 39 weken en heb ik nog 10 weken te gaan. Ik werk nog 7 weken en ga dan met zwangerschapsverlof. En heb ook al te horen gekregen van mijn werkgever dat ik na mijn verlof gewoon terug mag komen.


Dit jaar staat er dus heel wat voor ons te gebeuren.



foto van stevepb on Pixabay

4 opmerkingen:

  1. Ondanks 'dit' kleintje op het onverwachts komt, een dikke proficiat. Ik wens jullie een goede zwangerschap, vlotte bevalling en vooral een gezond kindje toe....
    Vreemd dat je al 29 weken zwanger bent en daar niets van gemerkt hebt. Op TLC loopt er een programma ('I didn't know I was pregnant') over dames die bevielen van een voldragen baby na een zwangerschap waarvan ze totaal niets afwisten.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Bijzonder verhaal, ik hoop dat jullie een gezond kindje mogen krijgen, en ervan kunnen genieten.
    Ik snap iets niet in het verhaal over je vader, je schrijft dat je wekelijks 1 of meer keer bij hem op bezoek gaat, maar er staat ook: De laatste keer dat we hem hebben gezien was onze zoon vijf en die is inmiddels 10. Hebben jullie dan recent weer "contact" met je vader, na zo'n 5 jaar geen contact? Je hoeft hierover niet uit te wijden als je niet wilt hoor, maar ik begrijp het verhaal niet zo goed.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. klopt. Wij hebben 5 jaar geen contact gehad ivm zijn ex vrouw. Hij is 5 jaar terug verhuisd en mijn vader wilde geen contact met ons omdat zijn ex vrouw dat niet goed vond. We wosten dus ook niet waar hij woonde.
      Toevallig hoorde ik dus dat hij al een tijd is opgenomen in een verpleegtehuis en vanaf dat moment gaan we weer regelmatig op bezoek.

      Verwijderen
  3. Hoe gaat het nu met je? Is alles goed gegaan met de kleine? Groeten Wilma

    BeantwoordenVerwijderen

Fijne dagen

Wij wensen jullie fijne feestdagen. Geniet, en wees dankbaar voor de kleine dingen in het leven.